سندرم روده کوتاه چیست

دارو درمانی سندرم روده کوتاهSBS

اغلب داروهای خوراکی در این بیماری با تحمل کم رو به رو هستند.

کلستیرامین ممکن است در مواردی مصرف شود که کمتر از ۱۰۰ سانتی متر از روده برداشته شده و کولون همچنان باقی است و اسهال با دفع اسیدهای صفراوی همراه است از مصرف زیاد این دارو خودداری کنید .این دارو باید قبل از غذا میل شود. تهوع ، استفراغ و یبوست از جمله عوارض مصرف آن است .

لیپاز پانکراسی ( پانکرالیپاز ) می تواند جذب چربی و پروتئین را بعد از برداشتن ژژنوم بهبود بخشد . نتایج قابل تغییر هستند.

سایمتیدین و امپرازول برای کاهش ترشح اسید معدی مورد نیازند.سطح گاسترین سرم باید کنترل شود. ممکن است لازم باشد دوز مصرفی ۳-۲ برابر بیشتر از مقادیر طبیعی باشد. جذب ویتامین B12 کاهش می یابد .

مکمل های خوراکی کلسیم (oscal یا Tums چهار بار در روز) اغلب برای پیوند با زیادی اگزالات و کاهش اسهال مصرف می شوند .آنها را با ملین های حجیم کننده یا مکمل های آهن میل نکنید . دریافت آب را افزایش دهید.

شاید مصرف آنتی بیوتیک برای رشد بیش از حد باکتری ها نیاز باشد مثل تتراسایکلین ، فلاژیل ، سپترا یا سیپرو. آزمون های تنفسی هیدروژن را کنترل کنید ( به ویژه در حلقه کور )

ویتامین های جویدنی یا مایع ، بهتر تحمل می شوند دادن B12 به صورت وریدی شاید ضروری باشد.در صورت کمبود مقادیر زیاد ویتامین های محلول در چربی A,D,K,E را اضافه کنید .

ویتامین C را در مقادیر بسیار زیاد مصرف نکنید . نتایج برخی پژوهش ها حاکی از ارتباط مصرف مقادیر زیاد ویتامین C با سنگ های اگزالاتی است .

مواد معدنی از قبیل پتاسیم مایع و منیزیم داخل وریدی یا داخل عضلانی ممکن است مورد نیاز باشد.

هورمون رشد باعث افزایش انتقال آب / سدیم می شود . این هورمون به ویژه هنگامی مفید است که همراه گلوتامیل و یک رژیم تعدیل شده مصرف شود.

داروهای ضد اسهال مثل لوموتیل ، ایمودیوم و کدئین مفید هستند . شکل های مایع آنها بهتر تحمل می شوند در صورت وجود دهیدراتاسیون از محلول های خوراکی دهیدراتاسیون ( و نه نوشابه های ورزشی ) که دارای مقادیر کافی الکترولیت برای جایگزین کردن نیستند استفاده کنید.

بیشتر بخوانید: اطلاعات جامع درباره بیماری های روده

انواع سندروم روده کوتاه

سندروم روده کوتاه (SBS) زمانی اتفاق می ‌افتد که قسمت بزرگی از روده از طریق جراحی برداشته شود و باقیمانده ی روده نتواند جذب مواد غذایی را انجام دهد.

در بیشتر بیمارانی که قسمت های عمده ی روده را دارند، در ابتدا برای اصلاح و حفظ وضعیت تغذیه ای نیاز به TPN دارند. طول مدت TPN و تغذیه درمانی بعدی بستگی به وسعت برداشت روده، سلامت بیمار و وضعیت باقیمانده ی دستگاه معدی – روده ای دارد.

انواع رزکسیون روده باریک

رزکسیون دئودنوم

رزکسیون دئودنوم بسیار نادر می باشد، چرا که این بخش از روده مکان اصلی جذب مواد مغذی کلیدی نظیر آهن ، مس ، روی و فولات می باشد . دوازدهه نقش کلیدی در هضم و جذب دارد زیرا که محل ورود آنزیمهای پانکراسی و نمک های صفراوی می باشد

رزکسیون ژژنوم

ژژنوم ( ۱۰-۶ ft ) مکان اصلی جذب بخش عمده ای از مواد مغذی می باشد کوله سستوکینین و سکرتین مترشحه از روده نقش مهمی در هضم و جذب بازی می کنند. به طور طبیعی بیشتر هضم و جذب غذا و مواد مغذی در ۱۰۰ سانتی متر نخست روده باریک رخ میدهد . تنها مقدار اندکی قند ، نشاسته مقاوم ، فیبر ، چربی و مایعات باقی می ماند. پس از رزکسیون ژژنوم ، ایلئوم قادر به انجام اعمال ژژنوم ، مخصوصاٌ پس از دوره ی آداپتاسیون می باشد. حرکات ایلئوم کمتر است و هورمون های مترشحه از ایلئوم و کولون ترشحات و تخلیه معدی را کند میکنند. از انجا که رزکسیون های ژژنومی منجر به کاهش سطح جذبی و افزایش ترانزیت روده ای می گردند. جذب ریزمغذی ها مقدار اضافی قندها ( مخصوصاٌ لاکتوز ) و لیپیدها کاهش می یابد.

رزکسیون ایلئوم

رزکسیون های عمده ایلئوم علی الخصوص ایلئوم دیستال ، عموماٌ باعث ایجاد مشکلات عمده پزشکی و تغذیه ای می شود. ایلئوم دیستال تنها محل جذب کمپلکس ویتامین B12 فاکتور داخلی و نمک های صفراوی است و ایلئوم به طور طبیعی قسمت اعظم ۱۰-۷ لیتر مایعات خورده شده و مترشحه به داخل مجرای گوارشی را جذب می کند. دریچه ایلئوسکال که در حد فاصل ایلئوم و سکوم واقع گردیده است منجر به حداکثر شدن جذب مواد مغذی با کنترل سرعت ورود مواد از ایلئوم داخل کولون و ممانعت از بازگشت باکتری های کولونی به داخل ایلئوم که منجر به افزایش خطر رشد بیش از حد باکتریها ( SIBO ) می گردد ، می شود.